شعر عشقو لانه

وفای شمع را نازم که بعد از سوختن 

به صد خاکستری در دامن پروانه میریزد

نه چون انسان که بعد از رفتن  همدم  

گل عشقش درون دامن بیگانه میریزد   

                                 ***  

دل من تـنها بـود

دل من هرزه نـبـود                                                                                                دل من عادت داشـت ، که بمانـد یک جا 

به کجا ؟

معـلـوم است ، به در خانه تو

دل من عادت داشـت

که بمانـد آن جا ، پـشـت یک پرده تـوری

که تو هر روز آن را به کناری بزنی

دل من ساکن دیوار و دری

که تو هر روز از آن می گـذری

دل من ساکن دستان تو بود

دل من گوشه یک باغـچه بـود